تاریخچه کهن روستای ننیز علیا

ننیز کجاست ؟

 

فاصله تامرکز شهرستان:3 کیلومتر

فاصله تامرکز استان:182کیلومتر

جمعیت ننیز علیا:785نفر و215 خانوار

جمعیت ننیز سفلی:171نفر و60 خانوار

محصولات: گردو.بادام .سیب .گلابی .آلوچه .آلبالو .حبوبات .گندم

 

معنای ننیز را "مادر آب "دانسته اند و وجه این تسمیه را وجود جویبارها ،نهرها و چشمه های آب فراوان این آبادی میدانند.پیش از خشکسالی های سالهای اخیر زمین های یزم و باتلاقی شکل در ننیز زیاد دیده می شد و ده ها چشمه آب که خشکید ند. (ننه)و(زه) یا (یزم)در ترکیب باهم در باور و اصطلاح مردمی این سامان و به معنای <مادر آب> اسم با مسمای این سرزمین را شکل می دهند، هنوز هم ننیز به واسطه وجود بزرگترین سد خاکی استان کرمان ومنابع آبی دیگر سبز وخرم است.

 

بیرون آمدن درها و الوارهای نیم سوخته خانه هایی ویران از دل خاک وکشف آثار و سکه هایی از دوران اشکانی و شاید پیش از آن در روی ادامه مطلب کلیک کنید 

 محدوده ی قلعه کهنه ی ننیز حکایت از سکونت اقوامی پیش از حضور اقوام فعلی در این آبادی دارد که احتمالا مورد حمله وغارت قرار گرفته و این جا را ترک کرده اند.

ظاهرا بعد از آن مرحله که آبادی متروکه و خالی از سکنه می شود میر افضل نامی گریخته و کوچیده  از بمپور سیستان اقدام به احیای نهر آبادی وآبادانی آن می کند.طایفه "میر"با نام خانوادگی" افضلی" از نسل او هستند. بعد از افضلی ها طایفه های "حسینخانی"و"قنبری"پرجمعیت ترین واصلی ترین اقوام ننیزند.اجداد حسین خانی ها اصالتا  کُرد و احتمالا تبعیدی از کردستان بوده اند و قنبری ها از خراسان بزرگ و گویا در جریان حمله مغول  به این منطقه کوچیده اند"قربانی ها" با نام خانوادگی افضلی از تبریز،"سادات" با نام های خانوادگی" افضلی" و "حسینی"  و "آقاملایی" از یزد."آقاملایی"ها از قریه العرب و"امیری" ها از گوغر به ننیز آمده اند، علاوه بر این "محمدی"هاساکن در ننیز سفلی شدند.

ننیز در سه کیلومتری از مرکز شهرستان رابر و شمال شرقی آن واقع شده است، احمد علی خان وزیری در تاریخ کرمان آورده که ننیز قریب هفتاد خانوار و ده دوازده درب باغ دارد و در این ثبت تاریخی-نوشته شده در سال  1291تا 1293 هجری قمری ،جواران با چهل خانوار بعد از ننیزو دومین آبادی پر جمعیت منطقه رابر در عهد قاجار ذکر شده است جمعیت کنونی ساکن در ننیز بر اساس آخرین سرشماری 785 نفر و215 خانوار است. جمعیت تحصیل کرده آن اغلب مهاجرت کرده اند و از این جمعیت مهاجر آمار دقیقی در دست نیست، اماآنچه مهم است دلدادگی این بخش از ننیزی ها به این خاک وآیین های ریشه دار وغنی آن اعم از عیش وعزا و... است که هر ازگاهی گردهمشان می آورد.

ننیز روستایی تحصیل کرده بوده و هست، نسل های پیشین آن را جامعه ای باسواد و فرهنگی تشکیل می داده اند به نسبت زمان و با وجود مکتب خانه های متعدد به سواد آموزی اهالی آبادی های دیگر هم می پرداخته اند واکنون حضور ننیزی ها در مجامع ومراکز علمی وفرهنگی چشم گیر وقابل اعتناست.

 مذهب در ننیز حضور وتاثیری محوری دارد وآمیخته است به سوگ وحماسه .آیین های عزاداری به یقین پیش از تشکیل اولین گروه تعزیه خوانی آن در عهد قاجار شکل یافته ورواج داشته است.

گروه تعزیه ننیز اگر قدیمی ترین گروه تعزیه خوانی در حال حاضر  استان کرمان نباشد، قطعا یکی از باسابقه ترین هاست، اگر چه در وقف نامه" امیر بهرام ننیزی" به صراحت نامی از تعزیه خوانی

نیامده و نمی توان تعزیه داری را  الزاما به این شیوه عزاداری اتلاق کرد اما بررسی شجره نامه  تعزیه خوانانی که نسل به نسل نقش پوشی کرده اند ما را به تاریخی در همان حدود تاریخ نگارش این وقف نامه عظیم وعزیز می برد.

یعنی حدود 150 سال پیش، دوران ناصری  و این کم نیست، قدمتی هم پایه ی تاریخ تعزیه ایران. بخش بزرگی از اشعارمجالس تعزیه ننیز منسوب به میر عزای کاشانی تعزیه گردان نامدار

تکیه دولت در آن عهد است، رونق تعزیه خوانی ننیز قطعا بی ارتباط  به حضور "سنبل باجی" همسر رابری و سوگلی فتحعلیشاه قاجار و توجه دربار به منطقه رابر در نتیجه این حضور نیست.

مذهب وآیین های مذهبی محدود به تعزیه خوانی در ننیز نمی ماند و گستره ای بسیار وسیع تر دارد و پژوهش ومجالی گسترده تر می خواهد اما آنچه مهم تر می نماید وجود وقف نامه ی

مذکور و دو موقوفه دیگر در ننیز است که اقتصاد این جامعه را  به مذهب وابسته می کند، اگر چه ارادت مردم این منطقه در سر تاسر رابر زمین به اسلا م  وتشیع نیاز آنان به حضور مبلغین و

ذاکرین را بدون این وقف نامه ها هم توجیه می کند ولی ننیز با پرورش وتربیت روضه خوانان و ذاکرین آگاه و حضور آنان در کل منطقه برای تبلیغ اسلام ومدح آل رسول(صلی الله علیه وآله)به حق به قم کوچک شهرت یافته و نقش یک مرکز دینی ومذهبی پویا وموثر را بازی میکند .

ننیز با داشتن یکی از بزرگترین وقدیمیترین سدهای خاکی استان کرمان وطبیعت زیبایش استعداد کم نظیری در جذب توریست رادارد. برنامه ریزی مسولین در جهت حمایت از گردشگری مذهبی می تواند این قابلیت بالقوه را نیز مورد توجه قرار دهد.

برگرفته از ویژه نامه  « محمد عباس کریم» به مناسبت سی امین سال شهادت شهید محمد افضلی  با تخلیص و اندکی تغییر